කොස්ලන්ද ඛේදවාචකය සිදුවී හමාරය. මේ වන විට වැළලුනු පිරිස කියදැයි කියා හරියට කියා ගන්නට වත් රජය අපොහොසත් වී සිටියි. තවමත් පස් කදු පීරමින් මිනි සොයාමින් සිටින්නේ මියගිය ගණන මේ යැයි තහවුරු කර පෙන්විමට මෙනි.
තත්වය එසේ තිබියදී මෙරට සිදුවු සෑම ඛේදවාචයකදීම සිදු කළ ආකාරයට කොස්ලන්දෙන් ජීවත් වන මාධ්‍යකරුවන් පිරිසක්ද බිහිව සිටියි.වරෙක ඔවුන් ජීවත් වුයේ වාරියපොළ නංගී ගෙන්ය. තවත් වරෙක් රත්නපුරේ බට්ටී ගෙන්ය. මේ වනවිට ඔවුන් සිය බඩකට පුරවා ගනිමින් සිටින්නේ කොස්ලන්දේ මළ සිරුරු වලින්ය.
දශක තුනකට අධික කාලයක් යුද්ධයක් පැවති රටක ජන මනස ප්‍රචණ්ඩත්වය ඉල්ලා සිටින බව හැබෑය. සටන්කාමීන් කොළඹ බෝම්බ පුපුරුවද්දී ඇතැම් රූපවාහිනී නාලිකා සංස්කරණය නොකළ දර්ශණ පෙන්වමින් මිනී මස් විකිණු හැටි තවම මතකය. අපි ඉතිහාසයේ සිට ම්ලේච්ඡ ජාතියක් බව අමුතුවෙන් කිව යුත්තක් නොවේ. විජය රජු ලංකාවට එනවිට මිනී මස් කමින් සිටි කුවේණිගේ යක්ෂ පරම්පරාවේ අපි තවමත් අමු මිනී මස් වලට ප්‍රිය ජනකය. ආර් ප්‍රේමදාස ආමර් විදීයේදී කුඩු වී යන විට කිරිබත් උයා කන්නේ එම කුවේණි පරපුරේ අපිමය. එමෙන්ම නන්දිකඩාල් කලපුවේ ලේකැටි සමග ප්‍රභාකරන් වැටී සිටිනු දැක රතිඤ්ඤා දල්වා කැවුම් ඉව්වේද මේ අති උදාර ජාතියම ය. තවදුරටත් වාරියා පොල නංගී බඩුවක් කරන්නේද , රත්නපුර බට්ටී සමග පිරිමි නිදාගන්නට ඇත්තේ කෙසේදැයි සිතමින් ස්වයං වින්දනයේ යෙදෙන්නේ ද මේ ජාතියම ය.
